That was the week that was

Druk op het werk. In het kader van discretie kan Peter hier niets over zeggen, maar het is een uitdaging die soms hoofdbrekens kost. Maar goed, daar zijn we voor gekomen, dus gezeurd wordt er hier niet, dat doet hij thuis wel.
Zondag nog even genoten van het weekend. We zijn weer buiten foto geweest (foto is Sranan voor stad, komt van het woord fort).
Deze keer zijn we naar Groningen gegaan, een plaatsje aan de Saramaccarivier. We hebben ervan genoten, een prachtige rit door een hele mooie omgeving. Groningen staat bekend om de “boeroes”.
In het midden van de 19e eeuw zijn daar in de buurt 220 Groningse en Gelderse boeren gedumpt die hier een bestaan op konden bouwen. Alle beloftes waren niet nagekomen: er was nauwelijks huisvesting, geen grond om te bewerken, alleen moerasgebied. Binnen de kortste keren was het grootste deel overleden aan tyfus. De anderen kregen toestemming naar een beter gebied te gaan en dat was/werd Groningen. Er zijn nu nog steeds “witte” Surinamers, afstammelingen van deze eerste groep. Het experiment is uiteindelijk gestopt en wordt als een grote mislukking gezien. Het plaatsje aan de rivier is klein maar leuk om te zien. Een leuk eetcafé aan de rivier River Breeze maakt het compleet. We zullen er zeker nog eens naar toe gaan met de gasten die komen.
Weer thuis was er een hoosbui, waar we ondanks de droge tijd toch last van hebben. Of last.., nee eigenlijk niet, want het koelt heerlijk af bij zo’n bui en dat is soms heel welkom. Dinsdagmiddag lag Peter in het zwembad heerlijk in het zonnetje te dobberen met zijn gezicht naar de zon toen er zich opeens achter hem een enorme bui ontwikkelde, dus dat was rennen omdat het ook begon te onweren.
Margy ging woensdag naar de stad met de taxi, maar dat was niet zo’n succes, het was er hartstikke druk. Donderdag was het een nationale feestdag De dag der Marrons en de dag ervoor gaan volgens de taxichauffeur veel mensen daar voor inslaan in de stad.
Het gaat hier in winkels, met heel veel personeel, toch al niet snel en als het dan druk is.. Heel veel personeel, maar de een mag dit, de ander mag dat, er is minstens één persoon die nog ergens een paraaf moet zetten en de kassa is bemand door minimaal 2 personen, want daar moet ook nog gestempeld worden. In Nederland wordt dat door in totaal door 2 mensen gedaan en gaat het vlugger. Maar zo hebben veel mensen wel werk, tegen een hongerloontje, dat dan weer wel. Een beetje Oost-Duitse toestanden lijkt het.
Donderdag dus een vrije dag. We hebben de Palmentuin bezocht, maar daar was nog niet veel te doen. Dus hebben we wat plekjes in Paramaribo opgezocht die we nog niet gezien hadden, zoals het huis van Elisabeth Samson, waar het pasgeleden in DWDD over ging. Dat wil men restaureren en er een museum in vestigen. Lijkt ons een goed idee, want de geschiedenis is indrukwekkend. Wat we hier uitgespookt hebben als Nederlanders is niet iets om trots op te zijn. ’s Avonds ging Peter naar de Quiz Night die erg moeilijk was vanwege De dag der Marrons. Rondes als Surinaamse vissen (plaatjes en de naam noemen) waren wat lastig. Peter kwam niet verder dan de piranha.
Vrijdag werken, Margy is weer mee naar school geweest en de IB-kamer is bijna klaar en opgeruimd en de containers werden weer goed gevuld.
Zaterdag een lange dag: ’s Ochtends even naar de stad, daarna naar de Vlindertuin in Lelystad en daarna door naar het vliegveld. Arja, oud collega uit Singapore, kwam aan met een groep mensen om voor Edukans hier vrijwilligerswerk te komen doen. We hebben ze welkom geheten in Suriname en daarna moesten ze door met de groep…we zien ze volgend weekend wat langer. Zij zitten door de week in Brokopondo, zo’n 2 uur rijden (als het rustig is op de weg) van ons vandaan.
De vlindertuin was mooi en interessant, ook hier was er jammer genoeg achterstallig onderhoud, maar we raken er aan gewend.
Dat was het wel weer voor nu, we beginnen de stad en een deel van het land steeds weer een beetje beter te kennen.